“In 2007 kreeg ik voor het eerst de diagnose MS. Het was precies een week na mijn 25e verjaardag.

Dat nieuws, voor mij, als iemand die extreem actief en fit was en hardliep... Ik was bang dat het me zou beroven van wie ik was. Van mijn identiteit en mijn vermogen om te lopen, te rennen en voor mezelf te zorgen. Bij die allereerste aanval moest ik opnieuw leren lopen. Het kostte me, zou ik zeggen, ongeveer twee weken waarin mijn ouders me hielpen door gewoon door de buurt te lopen terwijl ik me aan ze vasthield.

Nadat ik hersteld was van die terugval, en een aantal daarop volgende terugvallen, heb ik steeds weer steeds het volledige vermogen teruggevonden om mijn benen te bewegen, om te rennen, om naar de sportschool te gaan en om actief te zijn. Ik besloot dat dit niet zou veranderen wie ik was of wat ik graag wil doen. Ik wilde niet dat de ziekte mijn vermogen om hard te lopen af zou pakken. Dat is altijd een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Ik zei: 'Nee. Nee, je kunt mijn benen niet afpakken, en ik zal je laten zien dat je mijn benen niet afpakt.' En dat gebeurde niet. In 2016 liep ik de Cape Cod Marathon en finishte ik ook daadwerkelijk. Toen ik die finishlijn overging, was er alleen maar het gevoel van: 'Ha, kijk mij nou. Kijk eens wat ik kan doen. Kijk eens wat ik net heb gedaan.'

In 2015 zag ik een vacature voor een uitvoerend assistent bij Biogen, en het enige dat ik toen over Biogen wist, was dat ze aan MS werkten. Ik dacht: 'Oh mijn god, ik moet bij dit bedrijf komen te werken.'

In augustus 2019 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was zo blij omdat ik me had afgevraagd of ik een gezin zou kunnen hebben, met deze diagnose. Omdat Riley nu opgroeit, wil ik haar laten zien dat het niet uitmaakt of je MS hebt. Je kunt doen wat je wilt doen. Je kunt nog steeds sterk zijn. Je kunt verder met je dromen. Je kunt een vol leven hebben, wat er ook gebeurt.”