Transcriptie
“Mijn naam is Sam Bridgman. Ik ben 28 jaar oud en op mijn vijftiende werd bij mij Friedreich Ataxie vastgesteld.
Ik begon symptomen te krijgen, waarschijnlijk toen ik ongeveer 12 jaar oud was. Ik speelde altijd honkbal met mijn vader, en hij sloeg de bal naar mij, en dan had ik moeite om de honkbal te volgen. Dus in plaats van dat ik beter werd in sport, werd ik steeds slechter.
Ik struikelde vaak en viel op de grond. Mijn ouders vroegen me dan wat er was gebeurd, en dan zei ik: 'de grond sprong omhoog en mijn voet struikelde' of zoiets.
Ik denk dat mijn ouders dachten dat er iets mis was, maar ik dacht er niet echt over na. Het duurde ongeveer drie jaar voordat ik uiteindelijk naar de neuroloog ging en een bloedtest deed voor FA.
Ik bedoel, de middelbare school is voor iedereen een moeilijke tijd, en als je zoiets als een FA-diagnose aan de mix toevoegt, wordt het nog moeilijker. Ik heb het waarschijnlijk anderhalf jaar aan niemand verteld.Ik bleef gewoon leven alsof ik geen FA had.
Mijn advies is om niet te wachten met je vrienden te vertellen over FA. Het is altijd fijn om vrienden en familie aan je zijde te hebben. De vrienden aan wie ik het vertelde, zijn vandaag de dag sommige van mijn beste vrienden.
Op mijn tatoeage staat 'Seek a Miracle' en 'Impossible is Nothing' met daartussen honkbalstiksels. Mijn ouders en mijn broer hebben allemaal dezelfde tatoeage. 'Seek a Miracle': omdat FA niet te genezen is, zoeken we elke dag naar een wonder. En dan 'Onmogelijk is Niets': dat is me altijd bijgebleven en is altijd mijn levensmotto geweest waar ik naar leef.
Het leven is niet voorbij.
Blijf elke seconde van elke dag vooruit gaan.”
